مولیبدن
شرکت تولیدی-بازرگانی شیمیاپلیمر
مولیبدن یک عنصر شیمیایی با نماد Mo و عدد اتمی 42 است.این نام از نئو لاتین molybdaenum است که بر اساس یونان باستان Μόλυβδος molybdos به معنای سرب است، زیرا سنگ معدن آن با سنگ معدن سرب اشتباه گرفته شده است.کانی‌های این ماده در طول تاریخ شناخته شده‌اند، اما این عنصر (به معنای تمایز آن به عنوان یک موجودیت جدید از نمک‌های معدنی سایر فلزات)
تاریخچه
در سال 1778 توسط کارل ویلهلم شیل کشف شد. این فلز برای اولین بار در سال 1781 توسط پیتر جاکوب هجلم جدا شد.مولیبدن به طور طبیعی به عنوان یک فلز آزاد روی زمین وجود ندارد. فقط در حالت های مختلف اکسیداسیون در مواد معدنی یافت می شود. عنصر آزاد، فلزی نقره‌ای رنگ با ریخته‌گری خاکستری، ششمین نقطه ذوب بالاتر را در بین هر عنصر دارد. این عنصر به راحتی کاربیدهای سخت و پایدار را در آلیاژها تشکیل می دهد و به همین دلیل بیشتر تولید جهانی این عنصر (حدود 80٪) در آلیاژهای فولادی از جمله آلیاژهای با استحکام بالا و سوپرآلیاژها استفاده می شود.اکثر ترکیبات مولیبدن حلالیت کمی در آب دارند، اما هنگامی که مواد معدنی حاوی مولیبدن با اکسیژن و آب تماس پیدا می کنند، یون مولیبدات MoO2- حاصل می شود.
ویژگی ها
کاملا محلول است. در صنعت، ترکیبات مولیبدن (حدود 14 درصد از تولید جهانی عنصر) در کاربردهای فشار بالا و دمای بالا به عنوان رنگدانه و کاتالیزور استفاده می شود.آنزیم های حاوی مولیبدن تا حد زیادی رایج ترین کاتالیزورهای باکتریایی برای شکستن پیوند شیمیایی در نیتروژن مولکولی اتمسفر در فرآیند تثبیت بیولوژیکی نیتروژن هستند. در حال حاضر حداقل 50 آنزیم مولیبدن در باکتری ها، گیاهان و حیوانات شناخته شده است، اگرچه تنها آنزیم های باکتریایی و سیانوباکتریایی در تثبیت نیتروژن نقش دارند. این نیتروژنازها حاوی یک کوفاکتور آهن-مولیبدن FeMoco هستند که اعتقاد بر این است که حاوی Mo(III) یا Mo(IV) است.این متمایز از Mo(VI) کاملاً اکسید شده است که با مولیبدوپترین در سایر آنزیم‌های حاوی مولیبدن یافت می‌شود که عملکردهای حیاتی مختلفی را انجام می‌دهند.تنوع واکنش‌های حیاتی که توسط این آنزیم‌های اخیر کاتالیز می‌شوند به این معنی است که مولیبدن یک عنصر ضروری برای همه موجودات یوکاریوتی بالاتر از جمله انسان است.
مشخصات بیشتر
در شکل خالص آن، مولیبدن یک فلز خاکستری مایل به نقره ای با سختی Mohs 5.5 و وزن اتمی استاندارد 95.95 g/mol است.[11][12] نقطه ذوب آن 2623 درجه سانتیگراد (4753 درجه فارنهایت) است. از بین عناصر طبیعی، تنها تانتالیوم، اوسمیم، رنیم، تنگستن و کربن دارای نقطه ذوب بالاتری هستند.این یکی از کمترین ضرایب انبساط حرارتی را در بین فلزات تجاری مورد استفاده دارد.